നമ്മൾ മറന്ന ഗാന്ധിജി

ഒരു പ്രാവാസി ഇന്ത്യൻ എന്ന നിലയ്ക്കു, എനിക്കു തോന്നി ഇന്നത്തെ പോസ്റ്റ്‌ ബ്ലൊഗിൽ ഗാന്ധി മുത്തശ്ശനെ കുറിച്ചാവാം എന്ന്.

നന്മ, അഹിംസ എന്നിവ ഒക്കെ ഒരു ഓർമ മാത്രമായീ അവശേഷിച്ച ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ, ഇതാ ഒരു ഗാന്ധി ജയന്തി കൂടി എത്തിയിരിക്കുന്നു.(ചിലർ ഇതു അറിഞ്ഞതു, റ്റി.വി. ചാനുലുകാർ നാട്ടിലെ അവധി ദിനം മുതൽ എടുക്കാൻ ഇടക്കു ഇടക്കു “ഒക്ടോ. 2, ഗാന്ധി ജയന്തി ദിന പരിപാടികൾ“എന്നു ആയിരം തവണ മുറവിളികൂട്ടീയപ്പോൾ ആവാം.)

നമ്മുടെ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ആൽത്മാവും, പിന്നെ രാഷ്ട്രപിതാവും ആയിതീർന്ന ഗാന്ധിജി, കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴിക്കിൽ, പ്രഭാഷണ പരമ്പരകൾക്കുള്ള ഒരു വിഷയവും, ഗവൺമേന്റ്‌ സൌധങ്ങളുടെ മുഖ്യ കവാടത്തിലെ ഒരു അലങ്കാര പ്രതിമയുമായി മാത്രം മാറിയിരിക്കുന്നു എന്നു എനിക്കു ചിലപ്പോ തോന്നറുണ്ട്‌. പുതിയ തലമുറക്കും ഗാന്ധിജിയെ കുറിച്ചുള്ള അറിവു ഒരു പക്ഷെ ഇതു തന്നെ ആവാം. വീട്ടിൽ ഒരു മുത്തശ്ശനൊ, മുത്തശ്ശിയോ ഇല്ലാത്ത കുറവുാണു ഇതു എന്നും എനിക്കു തോന്നായ്കയില്ല.

ഗാന്ധിജി വിഭാവനം ചെയ്ത ഇന്ത്യ, പാവപ്പെട്ടന്റെയും കർഷകന്റെയും ഇന്ത്യ, ഗ്രാമങ്ങളിൽ ആത്മാവുള്ള ഇന്ത്യ ഒക്കെ, നമുക്കു കൈവിട്ടു പൊയിരിക്കുന്നു. സമധാനം വിദൂരമായ ഒരു സ്വപ്നം മാത്രമായിരിക്കുന്നു. എങ്ങും കാലുഷ്യം, മത വർഗീയ കലാപങ്ങൾ, വിഘടന വാദം, ചിദ്രങ്ങൾ, യുധ്ദം എന്നിവ മാത്രം. ഇന്ത്യയുടെ ആത്മാവു കീറി മുറിക്കപെട്ടിരിക്കുന്നു, നോവുന്നു, കണ്ണീരൊലിക്കുന്നു. മനുഷ്യ തലകൾ സ്വത്തുകൾക്കും, മറ്റു ഒരു ശരാശരി മനുഷ്യന്റെ വ്യർത്ഥ വ്യാമോഹങ്ങൾക്കുമായി അറ്റു വീഴുന്നു ഇവിടെ. ഒരു പക്ഷെ എവിടെയൊ ഇരുന്നു ആ മഹാത്മാവിന്റെ ആത്മാവു കണ്ണീർ വാർക്കുന്നുണ്ടാവും. ആത്മാവുകൾ നിലനിൽക്കുന്നു എന്ന ഒരു വിശ്വാസം നമ്മളിൽ ആർകെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ, തീർച്ചയായും ആ കണ്ണീരിന്റെ ചൂടു നമ്മളുടെ മനസ്സിൽ പതിയണ്ടേ? ആ കണ്ണീരു നമ്മള്ളോടു ചോദിക്കുന്നില്ലേ നേടിയ സ്വതന്ത്ര്യം കൊണ്ടു നമ്മൾ എന്തു ചെയ്ടു എന്നു? വീഴിത്തിയിട്ട തലകളുടെ എണ്ണം കാട്ടി കൊടുത്താൽ മതിയോ?

അതിവേഗം ബഹുദൂരം എന്നൊക്കെ നമ്മടെ തലസ്താനത്തു, ശീതികരിച്ച മുറിയിൽ ഇരുന്നു കോള കുടിക്കുമ്പോൾ പറഞ്ഞു കൊഴുപിച്ചു, സൂത്രത്തിൽ, സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന ചീട്ടു മാത്രം കൈയിൽ പിടിച്ചു, ഭരണം നിങ്ങൾ ആയിക്കോ എന്നല്ലേ മറ്റു ബഹുദേശ കുത്തക മുതലാളികളുമായീ കരാറിൽ ഒപ്പിടൂമ്പോൾ പറയുന്നതു നമ്മുടെ രാഷ്ടീയ് നേതാക്കന്മാർ?

സമാധന പൂർണമായ ഐശ്വര്യ പൂർണമായ ഇന്ത്യ കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിൽ അതിവേഗം ബഹുദൂരം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ്‌, പരീക്ഷിച്ചു, തോൽ-വി നുണയുമ്പോൾ “ഇന്ത്യ“ എന്ന രോഗിക്കു നമ്മൾ, അസുഖം അറിയാതെ ചെയ്യുന്ന ചികിൽസ ചെയ്ത അവസ്ത ആവുന്നു. പിന്നെ ഇവർ ചെയ്യുന്നതു, ഒരു പക്ഷെ അവസ്ഥ മാറിയാലൊ എന്നു കരുതി, വീണ്ടും നമ്മളെ പിഴിഞു, ഒരു ഇലക്ഷൻ തട്ടികൂട്ടി നടത്തി, ചിലർ ഭരിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ നമ്മൾ പിന്നെയും അറിയുന്നു, ഇന്ത്യക്കു കോളറ മാറി, ക്യാൻസർ വന്നിരിക്കുന്നു എന്ന്!!!

ഒരു ഒറ്റപെട്ട ചിന്തകൊണ്ടൊന്നും രാജ്യം രക്ഷപെടുകയോ,നമ്മുടെ സഹോദരങ്ങൾ കൊല്ലപ്പെടാതിരിക്കുകയൊ, സഹോദരികൾ മാനഭംഗപെടതിരിക്കുകയോ ഒന്നുമില്ലാ എന്ന ഒരു തിരിച്ചറിവു എനിക്കില്ലാതില്ലാ, എങ്കിലും, ഒരു സമാനഹൃദയമുള്ള ഒരു കൂട്ടായ്ംക്കു ഒരുപാടു ചെയ്യാൻ ആവില്ലേ?

ഒന്നുമില്ലങ്കിൽ വീട്ടിലുള്ള കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കു ഗാന്ധിജി എന്നുള്ള ഒരു മഹവ്യക്തി ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നും,ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിന്റെ ചുക്കാൻ അദ്ദെഹത്തിന്റെ കൈയിൽ ആയിരുന്നുവെന്നും, അദ്ദേഹം “My Experiements with Truth“എന്ന ഒരു മഹത് ഗ്രന്ഥം എഴുതിട്ടുണ്ടെന്നും , അടുത്ത വേനൽ അവധിക്കു നിനക്കു വാ‍ങി തരാം എന്നെങ്കിലും കുറഞ്ഞ്‌ പക്ഷം നമുക്കു പറഞ്ഞു കൊടുത്തൂടെ?