നന്ദി നന്ദി നന്ദി

ഞാന് മിക്കപ്പോഴും പറയും, ബ്ലോഗ് ഒക്കെ വെറും മോണീറ്റര് അടച്ച് പൂട്ടിയാല് തീര്ന്നു, വീട്ടി പോയാല് പിന്നെ ഇത് ഒന്നും മന്സ്സിലുണ്ടാവറില്ലന്ന്. അതിനുമപ്പറം ബ്ലോഗ്ഗില്ഉള്ളവര് എന്റെ മനസ്സിലേയ്ക്ക് കയറിയ സന്ദര്ഭമാണിത്.. മിക്കപ്പോഴും ബ്ലോഗ്ഗ് ന്ന് പറയുമ്പോഴ് ആരേയാവും കൂടുതല് മിസ്സാവുക എനിക്ക് എന്ന് ഞാന് പണ്ട് ആലോചിയ്ക്കുമ്പോഴ്, ഏറ്റവും കൂടുതല് മനസ്സിലേയ്ക്ക് ഉയര്ന്ന് വരുന്ന മുഖം ദേവന്റെയാണു. വല്ലപ്പോഴും മാസത്തില് ഒരിയ്ക്കല് മിണ്ടുകയും,(ഇപ്പോഴും ഫോണ് എടുക്കുമ്പോഴ് കാട്ടുന്ന ഭവ്യതയും, ആ വിനയവും ഞാന് ഏത് വാക്കിലാണു നരേറ്റ് ചെയ്യുക ദേവ്?) അല്ലെങ്കില് വല്ല ബ്ളോഗിലെ അടിപിടിയോട് മറുപടി പറയുകയുമാണു ഞങ്ങളുടെ സമ്പര്ക്ക് രീതി. ഇപ്പോഴ് അതില് കൂടുതല് കടപ്പാട് ആണു ദേവനോട് എനിക്ക്. ശര്മ്മാജീടെ ഏറ്റവും ഒരു ആപത്ത് ഘട്ടത്തില് എന്നും എന്നത് പോലെ തന്നെ, മെഡിക്കല് പ്രോബ്ലം വന്നപ്പോഴ്, അലറി വിളിച്ച് ഞാന് ദേവനെ വിളിച്ചിരുന്നു. ആ ഒരു വിളിയും അല്പം ഉപദേശവും ഒക്കെ യാണു ഞാന് ഇന്ന് കാണുന്ന ഹെല്ത്തിയായിട്ടുള്ള ശര്മാജി. ഒരുപാട് റ്റെന്ഷന് അനുഭവിച്ച ദിവസങ്ങള് ആയിരുന്നു അന്നൊക്കെ. സ്വന്തം ശാരീകാസ്വസ്ഥയുടെ കൂടെ പിന്നേം ഒരാളു കൂടി അസുക്ഖംത്തോട് കൂടി വീട്ടില് എന്നാല് ആലോചിയ്ക്കാമല്ലോ. ദേവന് കെഇപിടിച്ച് ഉയര്ത്തീതാണു എന്നേം ശര്മ്മാജീനേം അതില് നിന്ന്. പിന്നീട് എന്നും എന്ന് പറഞപോലെ ഞങ്ങല് ദേവനെ ഉറക്കത്തില് നിന്നു പോലും വിളിയ്ക്കുമായിരുന്നു. ഇതിനൊക്കെ നന്ദി എന്നനെയാണു പറയുക ഞാന് ദെവന്? ദത്തന് വന്നതോട് കൂടി വിദ്യയും ദത്തനും ഒരുപാട് മനസ്സിലേയ്ക്ക് വന്നിരുന്നു. പക്ഷെ ഇപ്പോഴ്, ഇവിടുത്തേ എല്ലാരും തന്നെ ദേവന്റെ അത്രം തന്നെ മനസ്സില് നിറയുന്നു. എന്നും ചാറ്റില് വരുന്ന്ന എന്റെ തമന്നു? മിക്കാവാറും ഒരിയ്ക്കലെങ്കിലും മാസത്തില് വിളിയ്ക്കുന്ന ഇത്തിരി? പാച്ചൂന്റെ വിശേഷം അറിയാന് ഞാന് പോകുന്ന അഗ്രൂന്റെ ബ്ലോഗ്ഗ്? അപ്പ്ടീം നല്ല ബ്ലോഗ്ഗ് പടം ഇടുന്ന അപ്പൂ? ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് ചാറ്റില് വന്ന് അമ്മ്യാരിവിടെ ഉണ്ടോ ന്ന് ചോദിയ്ക്കുന്ന സിന്ധ്ധാര്ഥന്? കൊച്ചീലു തീര്ച്ച ആയും വരും ഞങ്ങള് ന്ന് പറയുന്ന വല്യമ്മായീം തറവാടീം? ആലപ്പുഴയില് നിന്ന് അടുത്തല്ലേ കൊച്ചീന്ന് പറയുന്ന രാധേയന്? നിന്നെ ചാറ്റില് കണ്ടൂടാ, ഇരുന്ന് പഠിയട ചെക്കാന്ന് പറയുമ്പോഴ്, അനുസരണയോട് അന്ന് മുതല് ചാറ്റില് ആപ്പീസസ് ടെഇമിലു കാണാത്ത ദില്ബു? എന്നെ അതുല്യാമ്മേ ന്ന് ആദ്യമായിട്ട് വിളിഛ് ആ സ്ഥാനത്ത് എത്തിച്ചതും ദില്ബുവാണല്ലോ? അപ്പോഴ് അവനെ എങ്ങന ആണു മറക്കുക ഞാന്? ഞാന് പറയാണ്ടെ വരും, എനിക്ക് വഴി അറിയാല്ലോ ന്ന് പറയണ കുറൂ? എന്ത് സംശയവും വളരെ ഡെപ്ത് ആയിട്ട് തന്നെ പറഞ് തരുന്ന കെഇപ്പിള്ളീ? (കെഇപ്പിള്ളി വീ മിസ്ഡ് യൂ ടേ!!) ഈയ്യിടെ പരിചയപെട്ട കെഇകതമുള്ള്? എന്റെ കെഇ പിടിച്ച് മിസ് ചെയ്യും ഞാന് ന്ന് പറഞ അബുധാബിലില്യ്ക്ക് പോകുന്ന ദില്ലിപ്? തിരക്കുണ്ടായിട്ടും, ഒരു മണിക്കൂര് എന്നോട് യാത്ര പറയാന് മാത്രം നിന്ന ഇടിവാള്? സാക്ഷി? ഒരു കുഞി ക്രിസ്റ്റല് പിയാനോ തന്ന ഹരിയണ്ണന്? ഞാന് എത്തും എങ്ങനേം കൊച്ചിയ്ക്ക് ന്ന് പറഞ കരീം മാഷ്? ഒരുപാട് പരിചയം കാട്ടിയ ചാന്ദിനി? ഗുരുവായൂര്ര്ക് വരുമ്പോഴ് വരണം തീര്ര്ച്ചായും ന് പറഞ കിലുക്കാം പെട്ടി? കുറെ പേരുടെ പേരു ഓര്മ വരുന്നില്ലാ, ക്രീക്ക് പാര്ക്കില് വന്ന എല്ലാരും തനെ എന്റെ മുന്നിലേയ്ക്ക് വരുന്നുണ്ട് ഇപ്പോഴ്. മൂന്ന് കൊല്ലത്തോളം ഇവിടെ എത്തീട്ട് എത്ര മാത്രം പരിചയ്വും സ്നേഹവുമാണു കിട്ടീത്? അതിലും കൂടുതല് എത്ര എത്ര കുഞു വാവകള് ആണു എന്റെ കെക്യ്യില്ലേയ്ക്ക് വന്നത്? തിരിച്ച് തരാന് ഓര്മ്മയൊക്കെ നശിയ്ക്കണത് വരെ നിങ്ങളൊക്കെ എന്റെ മനസ്സിലുണ്ടാവുമെന്ന് ഒരു സത്യം മാത്രമാണു. കൊച്ചീ വഴി ആരെങ്കിലും എപ്പോഴെങ്കിലും ഒക്കെ പോവുമ്പോഴ് തീര്ച്ചയായും, കുഞുങ്ങളെ ഒക്കെ എന്നെ ഒന്ന് കാട്ടീട്ട് പോവണം. അത്രേ വേണ്ടു എനിക്ക്. എല്ലാരുടെം തിരക്കിനിടയില് മെയിലോ വിളിയോ ഒന്നും ഒട്ടും പ്രായോഗികമല്ല താനും. ഇനീം ബ്ലോഗിലൊക്കെ ഉണ്ടാവും, മെയില് ചാറ്റിലൊക്കേനും ഉണ്ടാവും ന്ന് തന്നെയാണു എന്റെ തോന്നല്. പോകുന്നത് അപ്പൂന്റെ പഠനം മുന്നില് കണ്ട് കൊണ്ടായത് കൊണ്ട്, അതിന്റെതായ അഡ്മിഷന്റേം ഒക്കെ തിരക്കും, റ്റെന്ഷനുമൊക്കേനും ഉണ്ടാവും. എന്നാലും സൊഉകര്യമുള്ളവര് ഒക്കെ മെയില് വിടുകയോ മറ്റൊ ചെയ്ത് കോണ്ടാക്ട് നില നിറ്ത്തുമല്ലോ. ചുമ്മാതെ നാട്ടില് വരുമ്പോഴ് വരുന്ന് ഒന്നും പറയണില്ല ഞാന്. എണ്ണി ചൂട്ട്പ്പ്ം പോലെ കിട്ടുന്ന മുപ്പത്ത് ദിവസത്തേ ലീവില് വരാനും പോവാനുമൊക്കെ നിര്ബ്ബദ്ധിയ്ക്കുന്നത് തന്നെ തെറ്റ. ഒന്ന് വിളിയ്ക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്യുക ദയവായി അത് മതി. വല്ലാണ്ടെ കണ്ണ് നിറയുന്നു എന്റെ.

നന്ദി നന്ദി നന്ദി

http://picasaweb.google.com/aliyup/Atulyechisendoff