പെട്ടന്ന് എഴുതി തീർത്ത കഥ - 10

രുക്മിണി പതിയെ, തന്നെ പൊതിഞ്ഞിരുന്ന പുതപ്പു മാറ്റി എണീറ്റിരുന്നു. ഉറക്കമെണീറ്റുന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ലാ, കാരണം ഉറക്കമവളെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട്‌ ഒരുപാടുനാളായിരുന്നു. അവൾ പുറത്തേയ്ക്‌ ഇറങ്ങി. ഇന്നും കൂടി ചാണകം മെഴുകി കോലം വരയ്കാം. ഇനി നാളൈ മുതൽ അവളുണ്ടാവില്ലല്ലോ ആ വീട്ടിൽ. തണുത്ത വെള്ളം കാലിൽ വീണു. അൽപം അവളുടെ ദാവിണിയിലും. കോലങ്ങളുടെ കുത്തുകളിലോന്നും അവളുടെ മനസ്സ്‌ ഉറച്ചു നിന്നില്ല. അവനു കൊടുത്ത വാക്ക്‌, അതാണുവളുടെ മനസ്സു നിറയേ. ഇഴകളൊക്കെ, ഒരു വിധം കോർത്തു, കോലം മതിയാക്കി, അവൾ കോലപൊടി ഡപ്പ അടച്ചു തിണ്ണയിൽ മാറ്റി വച്ചു.

ചുവന്ന രിബ്ബൺ കൊണ്ട്‌ മുടി ഇറുക്കി പിന്നി, അൽപം പൌഡർപൂശി, അവൾ ഒരുങ്ങി. ആണിയിൽ തുക്കിയിരുന്ന തോൾബാഗെടുത്ത ശേഷം അവൾ ആ വീടിന്റെ പടികളിറങ്ങി. മനസ്സു മുഴുവൻ ഒരാന്തലായിരുന്നു. വീണ്ടും ഒന്നു കൂടി അകത്തേയ്കു കാലു വച്ചു ചുറ്റും നോക്കി, അമ്മ, പാട്ടി, തമ്പി ചിന്നദുരൈ, എല്ലാരേയും വിട്ട്‌ ദൂരേയ്കുള്ള യാത്ര. ഇനി ഒരു തിരുച്ചു വരവുണ്ടാവുമോ? വന്നാൽ ഇവർക്കെന്നെ താങ്ങാനാവുമോ?

അവൾ നടന്നകന്നു. ആറു മണിയാവുമ്പോഴെയ്കും റെയിൽ-വെ സ്റ്റേഷനിലെത്തണം. കൽക്കട്ടയിലെ പഞ്ചമി മേളകഴിഞ്ഞുള്ള അതീവ ജനതിരക്കുണ്ടാവും,ഈ ട്രൈയിനിൽ. ജനറൽ കമ്പാർട്ട്മെന്റിലേ തിരക്കുള്ള ബോഗിയിലാണവൻ കേറാൻ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതു. തോൽബാഗുമായി അവൾ, സ്റ്റേഷന്റെ കോണിയിറങ്ങി, പ്ലാറ്റ്‌ ഫോമിൽ കാത്തു നിന്നു. ജീവിതം മാറ്റി മറച്ചു കൊണ്ടുള്ള യാത്രയ്കായി. .

ട്രെയിൻ ചൂളം വിളിചു കിതചെത്തി. അവൾ പതിയെ, തണുപ്പുള്ള ഇരുമ്പു വളയത്തിൽ പിടിച്ചു അകത്തെയ്കു കേറി. ദാവണിയും, ഇറുക്കി പിന്നിയ മുടിയും കനകാംബരവുമൊക്കെ കണ്ടിട്ടാവണം, ബോഗിയിലെ, നടവഴിയിൽ നിന്ന ആരോ പറഞ്ഞു, “ എന്ത പൊമ്പളൈയ്കു ഒരു സീറ്റു കുടുങ്കപ്പാ നീങ്ക, കാലയിലെ പഠിക്കപോറ പാരു പാവം.“ അവൾ പതിയ തിരക്കിലൂടെ അകത്തു കിടന്ന് ഓരത്തു കിട്ടിയ സീറ്റിൽ പതിഞ്ഞും പതിയാതെയും ഇരുന്നു.

അവൾ ഓർത്തു, അമ്മ, പാട്ടി, തമ്പി ചിന്ന ദുരൈ, പിന്നെ വിട്ടു പോന്ന, കുറെ കൂട്ടുകാർ, ചിന്നാളം പട്ടു പാവാടകൾ, ബാക്കി വച്ച കുപ്പി വളകളും, ചാന്തും -- ഇനി അവയൊന്നും അവളുടെതാവില്ലാ ഒരിക്കലും. എങ്കിലും, അവൾ ആ ചിന്തകളിലൊന്നും അടിമപെട്ടില്ല. ഒരുപാടു പേരെ കണ്ണീരിലാഴ്ത്തിയാണവൾ അകലുന്നത്‌, പക്ഷെ അതിലെല്ലാമുപരി, അവനു കൊടുത്ത വാക്കു മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സിൽ. അവൻ വാക്കു പാലിക്കുമോ? ഈ ചിന്തകൾ അവളെ ഒരു നിമിഷം തളർത്തിയോ? എന്നാൽ, ഇതിനിടയിലെപ്പോഴോ, മാറോടു ചേർത്ത തോൾസഞ്ചിക്കുള്ളിലേയ്കു കൈകൾ താഴ്തി, അവളുടെ വിരലുകൾ ചെറിയ ചുവന്ന ബട്ടണിലമർന്നു.

അവൻ വാക്കുപാലിച്ചിരിയ്കണം, തമ്പി ചിന്ന ദുരെ, ദുഖദിനങ്ങൾക്കിടയിൽ, ആരോ ഏൽപ്പിച്ച അഞ്ചു ലക്ഷം രുപയുമായി അമ്മയോടൊപ്പം ആ ഗ്രാമം വിട്ടു പോയി.